خیلی از بانوان تازه مسلمانی که مصاحبه می کنند از زندگی سابق خود اینگونه می گویند:  وقتی در جامعه خودمان زندگی می کردیم و با نوع  پوشش مرسوم در غرب، از خانه  بیرون می آمدیم این نوع پوشش و آرایشمان را یک نوع احترام به مردم می دانستیم . و گاهی حتی برای انجام یک کار کوچک (مثل گذاشتن زباله در بیرون) حدودا نیم ساعت به سر و وضع مان می رسیدیم بعد بیرون می آمدیم و فکر می کردیم با این کار به مردم احترام می گذاریم.

یا وقتی از نحوه پوشش زنان غربی سوال می شود می گویند به چه دلیل  زنها حق ندارند پوست بدنشان را به دیگران نشان دهند.

فرق جایگاه زن در اسلام و غرب دقیقاً در همین نقطه آشکار می شود. در غرب، زن موجودی است که موظف است به گونه ای در جامعه حضور پیدا کند که مردان بتوانند از او نهایت لذت را ببرند. علت تصویب قانون منع حجاب در کشور های  غربی هم ناشی از همین نگاه است؛ زیرا آنجا لذت بردن از زنان یک حق طبیعی برای مردان حساب میشود و حجاب را مانع احقاق این حق طبیعی می دانند.

اما جالب اینجاست که خود این بانوان تازه مسلمان اذعان میکنند که این نوع زندگی و ملزم بودن زن به رعایت مد و آرایش دائمی یک نوع اسارت برای زنان است . یعنی زن اسیر مد و آرایش و به نوعی اسیر فرهنگ لذت جویی مردان است.و باید ساعت ها وقت و مبالغ زیادی را برای این کار هزینه کنند تا در جامعه خود بتوانند مورد توجه قرار گیرند.